Leven met chronische pijn

Het dagelijkse gevecht en de kracht van zelfliefde

Leven met chronische pijn

Elke ochtend begint hetzelfde. Nog voordat mijn ogen zich openen, is het er al - die zeurende, drukkende pijn die nooit echt verdwijnt. Soms sluimert het op de achtergrond, als een fluistering die altijd aanwezig is. Andere keren schreeuwt het, neemt het alles over, tot zelfs de simpelste beweging voelt als een onmogelijke opgave. Het is er altijd. Een metgezel die geen moment wijkt, hoe hard je het ook negeert, hoe vaak je ook probeert door te zetten.

Voor velen is pijn tijdelijk. Een verstuikte enkel, een stijve rug, een wond die heelt. Maar voor diegene die leven met chronische pijn, is er geen genezing die wacht, geen eindstreep om naar toe te werken. Er is alleen de dag van vandaag, en de hoop dat morgen misschien iets lichter zal voelen.

De onzichtbare last

Het moeilijkste aan chronische pijn is niet alleen de fysieke last, maar ook het onzichtbare gewicht dat het met zich mee brengt. Voor de buitenwereld lijkt er vaak niets aan de hand. "Je ziet er goed uit," zeggen mensen goedbedoeld. Daarnaast komen er ook veel vragen: "maar je deed gisteren toch nog dit en dit?" vragen ze verbaasd als je vandaag moet afzeggen.

En hoe leg je het uit? Hoe vertel je dat pijn niet altijd lineair is, dat het grillig en onvoorspelbaar kan zijn? Dat een "goede" dag vaak betekent dat er iets meer gedaan kan worden, maar dat daar later een prijs voor wordt betaald? Dat een glimlach en een luchtig "het gaat wel" niet betekenen dat alles goed is, maar simpelweg dat het soms te vermoeiend is om uit te leggen hoe het echt voelt?

De wereld gaat door in een tempo dat vaak te hoog ligt. Werk, sociale verplichtingen, familie en verwachtingen. Chronische pijn zet je stil in een wereld die altijd in beweging is. Het gevoel van achterblijven, van niet kunnen voldoen aan wat normaal is, kan soms zwaarder wegen dan de pijn zelf.

De strijd tussen willen en kunnen:

Elke dag is een onderhandeling tussen willen en kunnen.  Er is zoveel dat gedaan moet worden, zoveel dat je zou willen doen, maar chronische pijn dwingt je tot keuzes die je niet zou moeten hoeven maken. 

- "Ga ik vandaag werken en weet ik dat ik vanavond niets meer kan? Of verdeel ik mijn energie en moet ik weer uitleggen waarom ik minder doe?"

- "Als ik nu naar die afspraak ga, moet ik dan morgen herstellen?"

- "Durf ik toe te geven aan mijn lichaam, of dwing ik mezelf door te gaan?"

Voor anderen lijken deze vragen misschien simpel. Voor iemand met chronische pijn zijn ze dagelijkse realiteit. De angst om "lui" over te komen, om niet begrepen te worden, om jezelf steeds opnieuw te moeten verantwoorden. 

Toch is de grootste strijd vaak die met jezelf. De frustratie over wat niet meer vanzelfsprekend is. De boosheid naar je eigen lichaam, omdat het niet meewerkt. Het verdriet over wat verloren is gegaan, en ergens daartussen: De zoektocht naar acceptatie.

Zelfliefde in een lichaam dat pijn doet

Wat als vechten niet de enige optie is? Wat als kracht niet betekent dat je altijd maar doorgaat, maar dat je leert luisteren naar wat je lichaam écht nodig heeft? 

Zelfliefde klinkt misschien als een luxe, iets wat je doet als er tijd en ruimte voor is. Maar voor iemand met chronische pijn is het geen extraatje - het is een noodzaak. Het is de enige manier om staande te blijven in een lichaam dat je dagelijks uitdaagt. 

Zelfliefde betekent niet dat je opgeeft. Het betekent dat je stopt met vechten tegen jezelf. Dat je leert luisteren naar je lichaam zonder het veroordelen. Dat je niet langer denkt in termen van falen, maar in termen van zorgen. Want hoe geef je liefde aan een lichaam dat je zoveel pijn doet. Hoe leer je zachtheid te vinden in iets wat zo hard voelt?

Het begint bij acceptatie. Niet van de pijn zelf, maar van het feit dat je nog steeds waardevol bent, precies zoals je bent. Het betekent dat je rust neemt zonder schuldgevoel. Dat je jouw grenzen accepteert zonder jezelf zwak te noemen. Dat je jezelf ruimte geeft om te voelen, zonder oordeel. 

Zelfliefde is niet jezelf dwingen om te zijn wie je ooit was. Het is jezelf omarmen zoals je nu bent.